Toen ik Rob vanmorgen belde hoe hij geslapen had, kreeg ik een antwoord waar ik al bang voor was. De pijn was weer zo opgelopen, het pijnteam was al onderweg. Ik kom eraan zei ik. Net daarvoor had ik Noortje getempt en ze had geen koorts meer. Snel snel wat buren bellen of ik Noortje kon komen brengen. Gelukkig namen Marius en Ildri de telefoon op (het was namelijk nog erg vroeg) en Noortje kon komen. Gelukkig.
Toen ik aankwam, was het pijnteam net geweest en hebben ze weer een nieuwe pomp met extra morfine geïnstaleerd. Iedere 4 minuten kan Rob dan op een knopje drukken voor een stootje morfine. Nou hij bleef maar drukken. Het is zo verschrikkelijk om hem zoveel pijn te zien hebben, en je niets kan doen. Behalve zijn hand vasthouden. We hoopten dat de pijn zou afnemen, maar dat is helaas nog niet het geval.
Vanavond komt het pijnteam nog een keer langs. Ik voel me zoooooo machteloos en weet zo langzamerhand niet meer wat ik moet doen. Laat het alsjeblieft nu eens een keer goed onder controle komen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Lieve Mieke, Rob en Noortje,
Allereerst beterschap met Noortje, het is zo vervelend als je kind zich niet lekker voelt...en bovendien hoef je zulke dingetjes er gewoon niet bij.
Kan me indenken dat je het niet meer weet Mieke, het wachten en afwachten is zo energieverslindend.Ik hoop dat de "geleerden" Rob/jullie kunnen helpen om alles wat meer onder controle te krijgen.We leven met jullie mee.Kus voor alle 3!
Gerdy en de mannen
Een reactie posten