Hyperventileren

Gisteravond gebeurde het weer. Rob moest hyperventileren, dit keer behoorlijk heftig en langer dan de vorige keer. Wat is dat ontzettend schrikken zeg. En het enige wat ik kan doen is hem rustig maken. Ik probeer dat echt met alle macht en gelukkig heeft het ook geholpen. Maar ondertussen heb ik het niet meer, hartslag van hier tot Tokyo. En Rob mag daar niets van merken.
Rob moet af en toe op zijn zij draaien en deze keer had hij het hoofdeinde van zijn bed denk ik te laag gezet. Waardoor er teveel druk op zijn borstkas komt te staan. Plus de angst om te gaan hyperventileren, zijn genoeg ingredienten om echt te gaan hyperventileren. Door het vele vocht, neemt de benauwdheid toe.
Ik ben dan altijd weer blij dat Noortje het niet ziet, want het ziet er echt heel eng uit. Stuiptrekkingen en snakken naar adem. Vreselijk.
Gelukkig kwam er weer een echte verpleegkundige voor de nacht. Dat geeft toch altijd weer een beetje meer rust in de toko. Rob heeft dus goed geslapen, Noortje en ik ook.

Vanmorgen ging Noortje weer naar school. Flip de beer bleef nog even bij ons thuis, want ik had geen tijd gehad dit weekend om het boekje af te maken. Dat heb ik vanmiddag gedaan en Noortje heeft er mooie stikkers bij geplakt. Morgen gaat hij dus weer terug naar de klas. Om 14.45 is de school uit en wij hadden geen verzorging in huis dus heb ik Theresa, onze buurvrouw gevraagd of zij Noortje van school wilde meenemen. Gelukkig kan dat altijd. Voor de rest van de week heb ik wel thuis iemand, als de school uit gaat.

Rob is eigenlijk de hele dag suffig geweest. Niet helemaal helder en babbelt dan van alles. Soms merkt hij dat en zegt hij; huh, wat roep ik nou dan allemaal weer..... Meestal is het niet te verstaan. Hij slaapt veel of valt zomaar even weg in een gesprek.
De huisarts is vandaag weer gaan bellen met het ziekenhuis, of we het aantal pillen niet kunnen verminderen. Daar gaan we morgen mee aan de slag. Sommige pillen kunnen in vloeibare vorm en sommige pillen kunnen misschien wel vervallen.
De plaspillen hebben helaas niets gedaan. Jammer is dat.

Met de thuiszorg heb ik nu afgesproken dat ze 's morgens met het bed verschonen met z'n tweeen komen. Het wordt anders veel te vermoeiend voor Rob. Ook hebben we nu een glijmatje, zodat draaien makkelijker gaat. Ik kwam erachter dat ze vanmorgen de morfinepleister vergeten zijn te wisselen. Dus dat heb ik zelf maar weer even gedaan. Dat is nog een hele truc, om er niet met je fingers aan te komen. Maar inmiddels ben ik aardig in de verpleging ingeburgerd.

Rob voelt zich wel erg onrustig en onzeker door het hyperventileren. Hij vindt het ook niet prettig als ik even weg ben, boven of in de tuin. Helaas moet de was ook gebeuren. En moet ik af en toe gewoon even naar buiten. Dan praat ik tegen de konijntjes en dan ga ik gauw weer naar binnen. Ik heb erg weinig tijd om iets voor mezelf te doen, even ontladen, of ontstressen. Maar de momentjes die ik heb, pak ik ook. Zo blijf ik fit, voor mijn liefje. Vriendinnen terug bellen komt er ook niet van. Maar zij begrijpen dat wel. Daar zijn ze tenslotte vriendinnen voor.