toch weer meer pijn

Het ging een paar dagen even goed. Vanmorgen kwam ik bij Rob en had hij weer meer pijn. Het pijnteam heeft nu de ketamine weer verhoogd, en hij krijgt nu methadon erbij. Het is gewoon heel erg jammer dat de spinaal niet is gelukt. De epiduraal kan niet de boel lam leggen zoals de spinaal dat zou kunnen is ons verteld. Vanmiddag even afwachten hoe de methadon erbij aanslaat. Anders gaan de morfine pleisters toch ook weer omhoog. Het blijft schipperen en achter de feiten aanlopen. Als dat allemaal niet voldoende aanslaat, willen ze toch weer de spinaal proberen. Ik heb Rob er voorzichtig op voorbereid en hij staat er toch voor open, als het maar helpt zegt hij. Mijn arme liefje.

Iedere ochtend is het voor mij weer spannend hoe ik hem aantref, heeft hij meer pijn, heeft hij goed geslapen? En dan sta ik weer echt misselijk van de onmacht aan zijn bed. Ik moet echt mijn ademhaling in de gaten houden om niet van mijn stokje te gaan. Na een paar minuten gaat het meestal wel weer. Ik voel me zo machteloos en het doet me zo'n pijn hem zo te zien. Ik hoop zo dat Rob van de week naar huis kan. Maar dan moet de pijn echt goed onder controle zijn.

Ik heb Joel en Anne-Claire gevraagd even naar de Ikea te gaan voor donkere gordijnen. Als Rob thuis is kan het toch iets donkerder gemaakt worden in de huiskamer. Ook een vloerkleed om de boel een beetje te dempen in huis en extra gordijnen om de uitbouw van de woonkamer iets af te kunnen schermen. Dan even alles boren en ophagen, alle meubelen verschuiven en hopen dat Rob snel thuis komt.

Noortje is lekker aan het spelen bij de kids van Marius en Ildri. Ik ga haar zo halen om weer naar Rob te gaan.
Ik ben moe, voel me minder krachtig worden. Maar ik blijf sterk voor mijn allerliefste liefje en Noortje en mezelf.