Rob is opgenomen

Zondagmorgen heb ik Rob voorgesteld de dienstdoende huisarts te bellen. Rob had weer erg slecht geslapen. Heel veel pijn. Midden in de nacht hebben we 2 x geprobeerd die speciale broek aan te doen, maar Rob hield het niet uit. De stuwing van het opgehoopte vocht is te veel, waardoor hij zich erg beroerd voelt. Dus, om half 8 belde ik de huisartsenpost, die op de hoogte zijn van de situatie en stuurde direct de dienstdoende huisarts. Die kwam rond 9 uur en belde met het Radboud om te overleggen wat het beste is voor Rob. Toch naar het ziekenhuis was het antwoord. Ambulance werd weer gebeld en ik ging Rob's tasje pakken. Gelukkig waren Opa en Oma hier en kwamen Boelo en Nienke zoals altijd Noortje weer halen. De ambulance kwam om een uurtje op 10 en we moesten vanwege de Arnhem-Nijmegen marathon flink omrijden. Opa en Oma reden achter ons aan. Dat gehobbel in zo'n ambulance was echt niet fijn voor Rob.

Afgeleverd bij de eerste hulp, waar er allerlei onderzoekjes gestart werden. Er werd nog een keer een echo van Rob's been gemaakt om trombose uit te sluiten. Helaas is dat niet het geval en zit er toch trombose in het been. Bloeddruk was wat hoog en er is een hartfilmpje gemaakt. Uiteindelijk konden wij de eerste hulp rond 3 uur verlaten en Rob werd opgenomen op de verpleegafdeling oncologie.

Daar uiteindelijk geïnstaleerd in een kamertje alleen (gelukkig). De morfine ingespoten om de pijn te verlichten. Bloedverdunners tegen trombose ingespoten. Been ingezwachteld. Tv aangevraagd, alle spulletjes uitgepakt. Rob was zo moe, aan slapen was hij nog helemaal niet toegekomen. Dus Opa, Oma en ik gingen naar huis, zodat Rob lekker kon gaan slapen.

We waren nog niet net weg, of mijn mobiel ging. Het was de broeder van de verpleegafdeling. Ben je al het ziekenhuis uit, vroeg hij. Ik zei ja, wat is er dan. Nou zegt hij, kan je misschien terug komen want......en toen tut tut tut, was de batterij van mijn mobiel leeg. Shiiiiiiit. Opa gevraagd zijn telefoon aan mij te geven en ik terug gebeld. Rob is gevallen, zei de broeder en hij heeft heel veel pijn, wil je alsjeblieft terug komen. Wij omgedraaid en snel terug naar het Radboud. Ik spring uit de auto terwijl Opa en Oma de auto gaan parkeren. Rob schreeuwde het uit van de pijn. Hij was naar het toilet gelopen (klein stukje) en door zijn been gezakt (zijn goede) en hoorde krak. In no-time kreeg hij veel extra morfine ingespoten, maar hij zag bleek en zweetje peentjes. Een verpleegkundige en ik reden Rob weer terug naar de eerste hulp om röntgenfoto's van zijn been te maken. Heb ik nog stampij staan maken omdat ze Rob op de brancard wilde hijsen zodat zij beter een foto konden maken. Ik zei, kan dat niet zo, zo als hij nu ligt gewwon in bed. jaja, moeilijk moeilijk. Uiteindelijk toch gelukt. Weer terug naar de afdeling waar we een uur later te horen kregen dat Rob zijn been gebroken heeft net boven zijn knie. Waarschijnlijk zat er een metastase (uitzaaing) in het bot. Jeetje wat een tegenslag. Rob is erg aangedaan. Morgen gaan ze opereren.

Ondertussen heb ik de op de afdeling de verpleegkundige gesproken en gezegd dat ik toch wel heel graag op de hoogte gehouden wil worden, hoe en wat ze precies gaan doen. En dat ze alles goed moeten controleren, voordat ze narcose gaan toedienen. We hebben het gevoel steeds weer achter de feiten aan te lopen en dat bepaalde zaken langs elkaar heen lopen. Het is heel belangrijk, weten wij inmiddels uit ervaring, dat je zelf goed bij de pinken blijft en ze op bepaalde zaken moet wijzen. De adrenaline stroomde door mijn lijf. Ging bijna van mijn stokje. Na een beetje cola van de zuster te hebben gekregen, ging het weer een beetje. Om half 8 zijn we naar huis gegaan. Rob heeft een tractie (gewicht aan zijn been) voor de nacht gekregen.

Boelo en Nienke hebben Noortje in bed gedaan en Opa en Oma zijn naar huis gereden. Zij zijn ook wel toe aan een beetje rust in eigen huis en bedje. Ze zijn een enorme steun voor ons. Boelo en Nienke blijven nu slapen, brengen Noortje naar school, vangen de thuiszorg op die komt poetsen, zetten haar aan het werk. Ik ga morgenochtend om 7 uur naar het ziekenhuis.

Ben gesloopt, lichamelijk en geestelijk. Fijn dat Boelo en Nienke hier het thuisfront draaiende gaan houden.