Operatie geslaagd!

Vanmorgen reed ik om 7.15 richting Nijmegen. En gelukkig viel de file mee en was ik om 8.00 uur bij Rob. Hij was blij me te zien. Nog erg veel pijn. De tractie aan zijn been heeft wel de pijn wel iets verlicht. Hij had natuurlijk 's nachts niet geslapen.
Voordat de operatie kon beginnen moest er nog het één en ander gebeuren. Eerst maar weer eens naar de eerste hulp om nog een keer foto's te maken van zijn gebroken been. Maar nu van het gedeelte boven de breuk om er zeker van te zijn dat er niet nog een metastase daarboven zat. Dat was gelukkig niet zo. Het was een heel gehannes met dat bed. Die tractie is zo'n onhandig groot ding, dat het röntgenapparaat er bijna niet boven kon. Maar toch gelukt. Ook nog een longfoto gemaakt. En toen konden we door naar de verkoeverkamer om de pijnbestrijding te beginnen. Ik mocht eigenlijk niet mee, maar Rob en ik stonden erop dat ik de anaesthesist te spreken kreeg. De hele nacht en begin van de ochtend hebben de artsen van alles bedacht en afgewogen, wat ze nu toch moesten gaan doen. Rob had natuurlijk al voor de breuk, bloedverdunners gekregen tegen de trombose. Tsja en dat zorgde voor problemen. Daar houden chirurgen niet van, van dun bloed. Een ruggeprik kon ook niet, omdat ook daar de bloedverdunners dwars lagen. Het werd dus algehele narcose. En iets wat klinkt als "kerosiene" (ik weet niet meer hoe het heet) tegen de pijn. Buiten de morfine om.

Die narcose, dat zat Rob en mij natuurlijk niet helemaal lekker. Zijn bloeddruk was erg hoog, longen vol vocht. Veel risico dus. Maar nadat ik uitgebreid met de anaesthesist mijn zorgen had besproken (Rob lag inmiddels flink aan de drugs, high te wezen), was ik toch iets geruster. Ik moest de verpleegkundige nog wel even herinneren aan het hartfilmpje. Dat was gelukkig goed.
Toen kwam daar het telefoontje dat de OK al vrij was en konden we meteen door naar de Orthopaedie OK, wel weer even een paar km lopen. Ondertussen had ik de verpleegkundige die Rob's bed reed gezegd, dat wij de orthopaed nog wilden spreken. Dus tussen de sluisdeuren, kwam hij even vertellen wat hij ging doen. En heb ik ook hem op het hart gedrukt voorzichtig te zijn met Rob, omdat hij natuurlijk erg zwak is. Hij verzekerde mij dat hij in goede handen was. Snel Rob een kus en tig I love you's en daar ging hij om 11.00 door de deur. De operatie zou ongeveer 2 uur duren.

Ik ben toen naar huis gereden, boterhammetje gegeten, opa en oma gebeld. En om 13.15 heb ik de OK gebeld, hoe het ging. Verbaasd was ik dat ik direct de orthopaed aan de lijn kreeg en hij vertelde dat het goed was gegaan en dat ze aan het afronden waren. Rob was wel erg veel bloed verloren en het was een moeilijke operatie. Een gecompliceerde breuk die ze vastgezet hebben met een plaat, schroeven en cement. Het bot was aan een kant zo dun als een eierschaal en ze hebben alles gevuld en ook de schroeven vastgezet met dit cement. Een breuk was niet te voorkomen. "Gelukkig" is het in het ziekenhuis gebeurd en niet thuis. Voorlopig mag hij er niet op staan en eventueel maximaal 50 % belasten.

Om half 3 ben ik weer in de auto gestapt en toen ik aankwam, was er nog geen bericht dat hij wakker was. Even een kopje thee gedronken met Rob's verpleegkundige en toen belden ze. We konden Rob gaan halen van de verkoeverkamer. Ik mocht weer mee. Hij was zóooo blij mij te zien en was duidelijk opgelucht. Nog wel erg suf en héél erg moe. Terug op de afdeling moesten er héél veel slangen, toeters en bellen aangesloten worden. Ondertussen belde ik opa en oma om te zeggen dat hij wakker was. Ieder half uur werden er controles uitgevoerd en gelukkig is zijn bloeddruk gedaald. Aan slapen kwam hij niet toe, nog vol van de operatie. Maar hij was wel erg moe en ik probeerde hem zover te krijgen toch maar even te gaan slapen. Af en toe zakte hij weg en werd dan weer wakker en zei: je gaat toch niet weg hè. Nee schatje ik blijf. Toch lukte slapen niet en opeens langzaam, kreeg hij praatjes en ging zich beter voelen. De pijn van zijn gebroken been, was goed te doen, maar de pijn van zijn dikke been blijft de kop opsteken. Rob heeft nu een morfine pompje waar hij zelf op kan drukken, als hij een shotje nodig heeft. Ook krijgt hij via een pomp automatisch de "kerosiene". Maar de pijnbestrijding is dus nog niet optimaal.

Ik ben om 20.00 naar huis gegaan. Trof een erg verdrietige Noortje aan en hoorde van Boelo dat ze een beetje in de war was vandaag. Ze snapt het niet. Morgen kan ik haar zelf naar school brengen en hopelijk ook ophalen. Morgen mag ze mee naar papa in het ziekenhuis. Even kijken hoe de dag loopt. Om 10.00 moet ik weer in het ziekenhuis zijn. Rob krijgt nog een nier-echo, en dokter van Bokhoven, zijn oncoloog, komt de ronde doen. Dan krijgen we ook de uitslag van de scan en de geplande afspraken van woensdag komen te vervallen.

Rob heeft mij gevraagd, als jullie hem willen bezoeken, dat eerst in overleg te doen met mij. De afdeling laat op verzoek van Rob, voorlopig geen bezoek door. Behalve de ouders van Rob en mij. Dus als je wilt komen, bel mij op mijn mobiel 06-55884551, dan kan ik het aan Rob voorleggen. Bezoekuren zijn van 15.00 - 20.00.