Langzaam aansterken en accepteren

Rob is langzaam aan het aansterken. De operatie heeft er flink ingehakt. Hij krijgt nog steeds extra bloed om aan te sterken. Inmiddels heeft hij weer iets kleur op zijn wangen en lippen. De koorts is aan het zakken. De pijnstilling flink opgehoogd. Het pijnteam komt iedere dag langs.

Natuurlijk heeft Rob het erg moeilijk om te accepteren dat hij niet meer beter wordt. We kunnen er samen over praten, maar nog niet teveel en te vaak. We krijgen ook niet echt de kans om lang te spreken met elkaar. Altijd komt er wel een verpleegkundige of arts binnen voor vanalles. Hij is niet bang, wel erg verdrietig.
In de ochtend ga ik altijd zo snel mogelijk naar hem toe, en dan rond de middag ga ik weer zodat hij in alle rust kan eten , maar vooral rusten. Slapen gaat gelukkig beter. Dan om 15.00 ga ik met Noortje, naar hem toe. Dan komen Opa en Oma en eventueel andere familie of vrienden en dan vindt hij het wel weer genoeg.

Rob vindt het heel erg leuk om van jullie mail te krijgen. Ik print nog steeds alles voor hem uit. Zoals we Rob allemaal kennen, is hij een rasoptimist. Zo wil hij ook gezien worden. Hij vertelde mij dat hij niets te maken wil hebben met medelijden en sippe gezichten aan zijn bed.

Als iemand zo ziek is als Rob, is niets van je laten horen erg verdrietig. Dus schrijf een mail. Hij vindt het leuk! Natuurlijk weten wij dat het heel moeilijk is om woorden te vinden, maar het maakt niet uit wat je schrijft, als hij zich er maar beter van gaat voelen. Doe één ding niet: schrijf niet over mensen in je omgeving die ook kanker hebben of hebben gehad. Daar wordt hij niet blij van. Wees niet zwaar op de hand. Geef hem energie!