Eindelijk minder pijn.

Donderdagochtend werd Rob opgehaald voor de spinaal. Ik had hem 's morgens om 8 uur nog aan de telefoon en toen waren ze al bezig hem klaar te maken voor de OK. Om 9 uur zouden ze de spinaal zetten.
De dinsdag ervoor heeft de anestheasist ons uitgelegd dat het een fluitje van een cent zou zijn en dat ze dit heel vaak doen. Misprikken zou een kans zijn van 1 op de 10.000. Rob zag het namelijk helemaal niet zitten. Er zou een klein tunneltje door zijn buikholte gaan zodat ze aan de voorkant een pomp kunnen aanleggen voor de dosering van de morfine. Uiteindelijk was Rob overtuigd en zag hij het wel zitten.
Toen ik donderdag om 10.30 belde met de afdeling was hij nog niet terug. Ik uitte mijn bezorgdheid en de verpleegkundige beloofde mij te bellen zodra hij terug was. Ondertussen was mijn lieve buurvrouw bij ons thuis aan het poetsen (de thuishulp was ziek). En om 13.30 hoorde ik nog steeds niets uit het ziekenhuis. In paniek belde in de dokterass. van de huisarts wat ik nou moest doen. En op hetzelfde moment kreeg ik een telefoontje dat hij terug was. Hij was erg vermoeid en ging slapen. Enigzins gerustgesteld besloot ik wat later op bezoek te gaan zodat Rob kon gaan slapen.
Toen ik 's middags bij Rob aan kwam, trof ik hem erg verdrietig aan. Ze hadden 9 x misgeprikt en hij had nog meer pijn dan tevoren. Het was ook geen spinaal geworden maar een epuduraal. net iest anders. Ik piepte direct de verpleegkundige op en zei dat ik de zaalarts wilde spreken. Dat duurde maar en duurde maar en toen werd ik echt boos. Ik heb haar weer opgepiept en zei dat ik NU de arts wilde spreken. Nou daar kwam ze aan samen met de oncoloog. We zijn even apart gaan zitten en ik heb mijn ongenoegen uitgesproken en zei dat ze toch echt wat voorzichtiger moesten doen. Natuurlijk doen ze zoiets niet expres, maar Rob voelde zich belazerd en had spijt. Hij had ook geen warm eten gekregen, dat bewaren ze gewoon niet. Rob kan namelijk weer gewoon eten en is eindelijk van de dieetvoeding af. Vol begrip hebben ze me aangehoord. En beloofd met de anestheasist te gaan praten. Ik denk dat de meeste patienten en hun partners te weinig zeggen wat ze echt van bepaalde gang van zaken vinden. Kijken misschien op tegen een arts....hij zal het wel weten....
Noortje en ik moesten echt naar huis, het is altijd zo druk rond de spits en zij moet echt op tijd slapen en eten. We hebben haar woensdag verteld, samen met een speciale rouwtherapeute voor kinderen, dat papa niet meer beter wordt. Ze heeft het heel moeilijk, kan weinig hebben, vraagt veel aandacht en is erg moe. Toen ik 's avonds beneden kwam nadat ik Noortje naar bed had gebracht zag ik dat onze buurman het gras voor en achter gemaaid had. Zo lief!!

Gister was de pijn al iets minder en kwam ik met een slapende Noortje aan bij Rob. Ik heb haar lekker naast hem neergelegd, waar ze nog een uur heeft liggen pitten. Dat was een heel lief gezicht. Renee, de zus van Rob kwam Noortje daar ophalen voor een nachtje logeren. En toen ze wegwaren hadden we voor het eerst even samen tijd voor elkaar. Rob zonder al teveel pijn en ik rust omdat ik niet naar huis hoefde voor Noortje. Aan Rob's ogen kon ik zien dat de pijn al duidelijk minder was. Waarom blijf je niet vanavond zei Rob. Nu ben je toch alleen thuis. Ja dat kan inderdaad dacht ik. Maar later bedacht ik me en zei tegen Rob. Jij hebt ook nog helemaal niet de tijd gehad voor jezelf, om alles te overdenken en rust te krijgen in je hoofd. Al zijn aandacht en energie ging naar de pijn. Dus vroeg ik aan hem of hij niet liever alleen wilde zijn, samen met zijn eigen ik. Dat vond hij een goed idee.

Ik heb de avond en nacht voor het eerst alleen in huis doorgebracht. Maar ik was rustig. Rob heeft een rustige, redelijk pijnvrije, avond en nacht gehad. Hij heeft uitstekend geslapen en hij was vanmorgen veel sterker en rustiger. Hij vond het fijn even tot zichzelf te komen.
Inmiddels hebben we de transferverpleegkundige opdracht gegeven om het naar huis gaan in gang te zetten. Rob zal zeker tot na de pinksterdagen in het ziekenhuis moeten blijven, vanwege die nieuwe pomp, kijken of het allemaal goed loopt. Voordat hij thuis kan komen moet er wel heel veel geregeld worden. Huiskamer "verbouwen", speciaal bed en allelei poespas regelen. Medische en persoonlijke zorg. De huisarts is bang dat ik het niet aan kan, maar Rob wil graag naar huis en we hebben beloofd op tijd aan de bel te trekken als het niet gaat.
Als Rob thuis is heb ik hoogst waarschijnlijk ook meer hulp van familie en vrienden nodig. Dus wees gewaarschuwd, ik kan je bellen.

Zoals jullie in een eerder berichtje konden lezen is onze pc gecrashed. Daardoor kan ik niet in mijn outlook, heb ik geen adressen van jullie. Ik lees e-mail via webmail vanaf Rob's laptop. Maar daar komt alleen de mail binnen van Rob. Dus ik krijg geen mail binnen van miekekv@tiscali.nl die werkt dus NIET. Alle mail die je de afgelopen dagen, zeg maar vanaf maandag, naar dat adres hebt gestuurd, graag nog een keer forwarden naar rob.linnenbrink@tiscali.nl