3e controle

Dinsdag 17 april was het weer tijd voor controle. Maar eigenlijk moet ik eerst even vertellen wat er die week aan vooraf ging.
Doordat de klieren in Rob's hals erg dik worden, heeft hij erg veel last om te slikken, eten, praten. Hij is snel buiten adem en heeft last van kokhals neigingen. Daarbij is zijn been enorm dik geworden. Waar dat door komt weten we niet precies. Kan de morfine zijn, maar misschien ook een combinatie met de warmte van afgelopen week. De stress van het faillisement speelt ook een hele grote rol. Formulieren in vullen, bellen met de zaak( lees collega's want officieel is Rob niet door de nieuwe directeur gebeld, nog steeds niet!!), bellen met UWV, vrienden en familie om raad en wat te doen.
Donderdag vond Rob het wel welletjes en belde met het ziekenhuis voor advies, raad. Is de hele afdeling oncologie gesloten omdat één van de proffessoren is overleden. Alléén voor héle erge spoedgevallen mocht je een ander nummer bellen. Tsja en wie bepaald of het heel erg spoed is. Rob belt überhaubt niet zo snel. Dus vrijdag een nieuwe poging. De oncoloog zou terug bellen. Hele dag niets gehoord. Tot een uurtje of 7 's avonds. We zijn te laat met het opnemen van Rob's mobieltje en het was inderdaad de oncoloog. Die heel leuk inspreekt..............ik krijg je niet te pakken, ik spreek je maandag wel weer. Nou dat is lekker. Daar zit een heel weekend tussen. Ondertussen hadden we ook nog steeds geen uitslag gehad van de MRI-scan die op verzoek van de neuroloog was gemaakt. Ook die arts was erg moeilijk te bereiken.
Maandag heeft Rob eindelijk de oncoloog gesproken en hoorde dat er verder niets afwijkends te zien was op de MRI-scan. Aangezien we toch de volgende dag een afspraak hadden met hem, zou Rob de rest wel in het ziekenhuis bespreken.
Ok dus we gingen naar Nijmegen voor controle. Om 15.30. Het liep iets uit, maar daar zaten we dan weer. Noortje mocht weer heerlijk spelen bij onze lieve buren Theo en Thera en ze heeft daar ook lekker meegegeten. Maargoed. Rob heeft z'n hele verhaal gedaan en de oncoloog heeft morfine-pleisters voorgeschreven. Misschien heeft dat een andere werking op het been. Aangezien het iets anders schijnt te werken. Hij stelde voor in het oncologisch team te bespreken of Rob bestraald kan worden voor die klieren in zijn hals. Bestraling schijnt niet altijd even goed te helpen bij melanoompatienten. Hij vond het been van Rob wel heel erg dik en we moesten even een echo van het been laten maken om er zeker van te zijn of het geen trombose-been zou zijn. Dat was het gelukkig niet, dus door naar de afdeling radiologie om een longfoto te laten maken, omdat het een beetje gedempt klonk als hij op Rob's rug klopte. Er zit een beetje vocht, maar is niet alarmerend. Dus in een korte tijd weer het hele ziekenhuis door gescheesd, deze keer heb ik Rob met veel tegenstribbelen in een rolstoel gekregen. Hij vindt het vreselijk.
Rond een uur of 6 waren we weer thuis.
Woensdagmiddag belde de oncoloog dat hij een afspraak voor Rob maakt bij de radioloog voor eventuele bestraling. De radioloog moet eerst beoordelen of het zin heeft en of er meerdere plekken bestraald kunnen worden. Daar worden we dus voor gebeld binnenkort. Tevens is er in het bloed aangetroffen dat de nierfunctie iets minder werkt. ( niet alarmerend volgens de oncoloog) Toch willen ze weten waar het door komt en wordt Rob dus ook binnenkort opgeroepen om een nier-echo te laten maken.
Woensdagmiddag heb ik een hele uitleg van de apotheker gekregen hoe je morfine-pleisters moet plakken. En die hebben we diezelfde avond direct geplakt. Nu maar hopen dat de pijn minder wordt en dat het been minder dik wordt. En hopen dat de radioloog iets aan die ontzettende dikke klieren kan doen.
Morgen is ons poppeke jarig en wordt 4! Ze krijgt twee konijntjes op haar verjaardag. Rob heeft een heel mooi groot konijnenhok gemaakt. Die ik nu ga afmaken, want dat kan Rob niet meer.